Merhaba,
Ben 2 yıldan fazla bir süredir sigara içmiyorum, yani neredeyse içmiyorum. Fakat, ben sigarayı bıraktım demektense, artık sağlıklı nefes alıyorum demeyi tercih ediyorum. Kendisinin sıkı bir takipçisi olduğum Aykut Oğut'un öğretilerinden vardığım bu sonuç, inanın çok daha mantıklı. Evrenden Torpilim Var ve Aykut Oğut'un ikinci kitabında bahsedildiği gibi, istemediğimiz yöne değil, istediğimiz şeylere odaklanmak bizi hedefe çok daha çabuk götürüyor, test ettim onayladım. Bu sebeple diyorum ki, 2 yıldır sağlıklı nefes alıyorum.
Bu fikir, sigarayı bırakmadan önceki son bir yıldır kafamdaydı. İşin kötüsü, ben sigara içmeyi çok da seviyordum; kahveyle, çayla olsun, sevdiklerimle muhabbet ederken, ağlarken, mutluyken, yemekten sonra, calışırken... Ve sonra, yavaş yavaş kendimi inceleme altına aldım, çünkü, ne insanların bahsettiği gibi nefes daralmaları, ne yorgunluklar, ne de cilt sararmaları yaşıyordum ve sigara içmekten inanılmaz keyif alıyordum. Fakat, sigaranın zararları gün gibi aşikardı, ama işte, fark ettim ki, bu zararlar uzun vadede ortaya çıktığından, insan bunu algılayamıyor. E, bu işin bir sonu olması lazım o zaman, diyordum kendi kendime ama gel gelelim kahvaltım biter bitmez çayımla sigaram en büyük dostum oluyordu. En sonunda, artık sağlıklı nefes almam gerektiğine kendimi inandırdım, ve kendime bir tarih koydum. Daha sonra da, bu işin ciddi bir şey olduğuna karar verip ilaç yardımı almaya karar verdim. Piyasadaki ilaçlardan, en etkili olanının Champix adlı ilaç olduğu birkaç arkadaş anketi ile belli oldu ve ben eczaneye gidip ilacı satın aldim. Champix kullandiysaniz bilirsiniz, 4-14. gün arasında bir yerde sigarayı bırakıyorsunuz, ben de kendime 12. günü belirledim ve o gün sağlıklı nefes almaya başladım. Bu yolculuğun bazı detaylarını da burada paylaşmanın merak edenlere bir fikir verebileceğini düsündüm.
Aslında sağlıklı nefes almaya başladığım gündense, Champix almaya başladığım günden itibaren yaşadıklarımı anlatmam daha bütünsel olacak. Champix ilk 3 gün 0.5 mg'lık dozlarda, sonraki 3 ay boyunca da gunde 1 mg'lık dozlarda, günde iki kez aldığımız bir ilaç. Bir kere, ilacın en belirgin etkisi, içildiği andan itibaren 30-45 dakika kadar mide bulantısı yapması. Fakat, ben buna 2 tane çözüm bulabildim: birincisi yemeğin hemen üzerine içildiği zaman böyle bir sıkıntı yaşanmıyor, ikincisi mide bulantısı başladığında derin derin diyafram nefesi almak bu sureci 5 dakikaya indiriyor. Ilacın bir diğer etkisi, susuzluk yapiyordu bende, fakat herkeste olmayabilir, bol bol su içiyorum. Gelelim, en belirgin üçüncü etkisine (benim favorim), inanılmaz gerçekçi ve detaylı rüyalar görüyordum ve bunları hatırlıyordum. Bazen hoş rüyalar olmuyordu ama olsun, geceleri değişik bir yolculuğum vardı artık. Her yerde, prospektüs dahil olmak üzere, ilacın depresyon ve intihar girişimi yapabileceğinden bahsediliyor, fakat bende böyle bir etki olmadı, ya da ben içine girdiğim derin karakter analizlerimi böyle yorumlamıyordum =). İntihar, zaten iğneden ve roller-coasterdan bile korkan biri olarak, benim için çok çok uzak bir ihtimal.
12. gün, sağlıklı nefes aldığım ilk gündü, ve çok değişik şeyler fark ettim. İlk önce, tabii ki canımın sigara istediğini belirtmeliyim, fakat beklediğimden çok farklı bir istek oldu. Ben kafamda, Trainspotting sahneleri canlandırır, çok kötü olursam başkasınınkinin dumanını koklarım, akşamları sakız çiğnerim fln diye kurgular yaparken, sigara açlığının hiç de normal açlık gibi olmadığını, tadının, kokusunun veya vücuda etkisinin özlenmediğini ama çok başka bir noktadan vurduğunu anladım: psikolojik bağımlılık. Daha doğrusu, maddenin yanında psikolojik bağımlılık, insanin hayatını öyle bir değiştiriyormuş ki, hiç fark etmeden saatlerimi, dakikalarımı, işlerimi, vücut dilimi bile bu bağımlılığa göre oluşturmuşum. Bu etkeni günlük yaşamımdan çıkarınca, birden obsesifçe bağlandığı sevgilisi tarafından terk edilen küçük bir kız çocuğuna döndüm. Bir yandan, başkalarına bu durumu çaktırmamaya çalışiyorum, bir yandan iyi gidiyorum diye kendimle gurur duyuyorum, öteki taraftan birlikte sigara içtiğimiz sevdiğim arkadaşlarım gözümün önünden bir bir geçiyor. Kendimi inceleyip, kontrol altında tutmaya çalışırken, ellerim boş durmaya hiç alışık değilmiş, onlarla oynamaya başlıyorum, ve oturuşum, duruşum bile sigaraya endeksli olduğundan yepyeni bir karakter oluşturmaya çabalıyordum. İşte bu karmaşa, bence insanlar tarafından depresyon olarak tanımlanıyor olabilir, ama ben daha çok olumlu tarafa odaklanıp, bunu bir transformasyon olarak kabul edip süreci izlemeye başladım ve erkek arkadaşım da bana çok destek oldu. Kendimi çok kötü hissedersem arada bir sigara içebileceğimi söyledi, bu konuda başarılı olduğumu belirtti =).
Bu arada, ben de hakikaten geceleri arkadaşlarımızla dışarıda veya evde sohbet ediyorsak, kağıt oynuyorsak, saplantı haline gelen sigara isteğimi söndürmek için bir adet sigara içiyordum. O da en hafifinden ve yarısı bile zor bitiyordu. Fakat bu hiçbir zaman 1 veya 2 sigarayı geçmedi ve 2 senedir hiç paket almadım. Bu isteğin de gitgide azaldığını belirtmeliyim ama yine de kontrol altında tutmak faydalı olabilir.
Ben 2 yıldan fazla bir süredir sigara içmiyorum, yani neredeyse içmiyorum. Fakat, ben sigarayı bıraktım demektense, artık sağlıklı nefes alıyorum demeyi tercih ediyorum. Kendisinin sıkı bir takipçisi olduğum Aykut Oğut'un öğretilerinden vardığım bu sonuç, inanın çok daha mantıklı. Evrenden Torpilim Var ve Aykut Oğut'un ikinci kitabında bahsedildiği gibi, istemediğimiz yöne değil, istediğimiz şeylere odaklanmak bizi hedefe çok daha çabuk götürüyor, test ettim onayladım. Bu sebeple diyorum ki, 2 yıldır sağlıklı nefes alıyorum.
Bu fikir, sigarayı bırakmadan önceki son bir yıldır kafamdaydı. İşin kötüsü, ben sigara içmeyi çok da seviyordum; kahveyle, çayla olsun, sevdiklerimle muhabbet ederken, ağlarken, mutluyken, yemekten sonra, calışırken... Ve sonra, yavaş yavaş kendimi inceleme altına aldım, çünkü, ne insanların bahsettiği gibi nefes daralmaları, ne yorgunluklar, ne de cilt sararmaları yaşıyordum ve sigara içmekten inanılmaz keyif alıyordum. Fakat, sigaranın zararları gün gibi aşikardı, ama işte, fark ettim ki, bu zararlar uzun vadede ortaya çıktığından, insan bunu algılayamıyor. E, bu işin bir sonu olması lazım o zaman, diyordum kendi kendime ama gel gelelim kahvaltım biter bitmez çayımla sigaram en büyük dostum oluyordu. En sonunda, artık sağlıklı nefes almam gerektiğine kendimi inandırdım, ve kendime bir tarih koydum. Daha sonra da, bu işin ciddi bir şey olduğuna karar verip ilaç yardımı almaya karar verdim. Piyasadaki ilaçlardan, en etkili olanının Champix adlı ilaç olduğu birkaç arkadaş anketi ile belli oldu ve ben eczaneye gidip ilacı satın aldim. Champix kullandiysaniz bilirsiniz, 4-14. gün arasında bir yerde sigarayı bırakıyorsunuz, ben de kendime 12. günü belirledim ve o gün sağlıklı nefes almaya başladım. Bu yolculuğun bazı detaylarını da burada paylaşmanın merak edenlere bir fikir verebileceğini düsündüm.
Aslında sağlıklı nefes almaya başladığım gündense, Champix almaya başladığım günden itibaren yaşadıklarımı anlatmam daha bütünsel olacak. Champix ilk 3 gün 0.5 mg'lık dozlarda, sonraki 3 ay boyunca da gunde 1 mg'lık dozlarda, günde iki kez aldığımız bir ilaç. Bir kere, ilacın en belirgin etkisi, içildiği andan itibaren 30-45 dakika kadar mide bulantısı yapması. Fakat, ben buna 2 tane çözüm bulabildim: birincisi yemeğin hemen üzerine içildiği zaman böyle bir sıkıntı yaşanmıyor, ikincisi mide bulantısı başladığında derin derin diyafram nefesi almak bu sureci 5 dakikaya indiriyor. Ilacın bir diğer etkisi, susuzluk yapiyordu bende, fakat herkeste olmayabilir, bol bol su içiyorum. Gelelim, en belirgin üçüncü etkisine (benim favorim), inanılmaz gerçekçi ve detaylı rüyalar görüyordum ve bunları hatırlıyordum. Bazen hoş rüyalar olmuyordu ama olsun, geceleri değişik bir yolculuğum vardı artık. Her yerde, prospektüs dahil olmak üzere, ilacın depresyon ve intihar girişimi yapabileceğinden bahsediliyor, fakat bende böyle bir etki olmadı, ya da ben içine girdiğim derin karakter analizlerimi böyle yorumlamıyordum =). İntihar, zaten iğneden ve roller-coasterdan bile korkan biri olarak, benim için çok çok uzak bir ihtimal.
12. gün, sağlıklı nefes aldığım ilk gündü, ve çok değişik şeyler fark ettim. İlk önce, tabii ki canımın sigara istediğini belirtmeliyim, fakat beklediğimden çok farklı bir istek oldu. Ben kafamda, Trainspotting sahneleri canlandırır, çok kötü olursam başkasınınkinin dumanını koklarım, akşamları sakız çiğnerim fln diye kurgular yaparken, sigara açlığının hiç de normal açlık gibi olmadığını, tadının, kokusunun veya vücuda etkisinin özlenmediğini ama çok başka bir noktadan vurduğunu anladım: psikolojik bağımlılık. Daha doğrusu, maddenin yanında psikolojik bağımlılık, insanin hayatını öyle bir değiştiriyormuş ki, hiç fark etmeden saatlerimi, dakikalarımı, işlerimi, vücut dilimi bile bu bağımlılığa göre oluşturmuşum. Bu etkeni günlük yaşamımdan çıkarınca, birden obsesifçe bağlandığı sevgilisi tarafından terk edilen küçük bir kız çocuğuna döndüm. Bir yandan, başkalarına bu durumu çaktırmamaya çalışiyorum, bir yandan iyi gidiyorum diye kendimle gurur duyuyorum, öteki taraftan birlikte sigara içtiğimiz sevdiğim arkadaşlarım gözümün önünden bir bir geçiyor. Kendimi inceleyip, kontrol altında tutmaya çalışırken, ellerim boş durmaya hiç alışık değilmiş, onlarla oynamaya başlıyorum, ve oturuşum, duruşum bile sigaraya endeksli olduğundan yepyeni bir karakter oluşturmaya çabalıyordum. İşte bu karmaşa, bence insanlar tarafından depresyon olarak tanımlanıyor olabilir, ama ben daha çok olumlu tarafa odaklanıp, bunu bir transformasyon olarak kabul edip süreci izlemeye başladım ve erkek arkadaşım da bana çok destek oldu. Kendimi çok kötü hissedersem arada bir sigara içebileceğimi söyledi, bu konuda başarılı olduğumu belirtti =).
Bu arada, ben de hakikaten geceleri arkadaşlarımızla dışarıda veya evde sohbet ediyorsak, kağıt oynuyorsak, saplantı haline gelen sigara isteğimi söndürmek için bir adet sigara içiyordum. O da en hafifinden ve yarısı bile zor bitiyordu. Fakat bu hiçbir zaman 1 veya 2 sigarayı geçmedi ve 2 senedir hiç paket almadım. Bu isteğin de gitgide azaldığını belirtmeliyim ama yine de kontrol altında tutmak faydalı olabilir.
İlk hafta böyle gelip geçmişken, ikinci hafta biraz daha net düşünebiliyordum ve durağan aktiviteler esnasında sigara içmeden oturmak veya durmak bana daha normal gelmeye başladı. Bu arada, hiç duygusal krizlere fln girmedim, sadece hayatımda çok ama çok büyük bir boşluk oluştu, dile kolay 9 yıldır içiyormuşum ve bana ailemden, sevgilimden bile daha yakınmış. Bu sefer, o ilk karmaşa gidince, yerini daha derin karakter analizlerim aldı, şöyle ki, eski halimi değil, gün içinde sigarayı bahane ederken kendime yarattığım ufak kaçamakları, mini molaları özlemeye başladım. Günler bitmek bilmiyor, sanki hiç ara verilmeden 18 saat devam eden bir koşuşturmaca varmış gibi hissediyordum. Bu da, depresyon olarak nitelenebilir, ama ben, bunun madde bağımlılığının bana oynadığı psikolojik oyunlar olduğunu düşünerek başka dinlenme metotları aramaya başladım. Sürekli kendimi inceleme halinde olduğumdan, fark ettim ki, en sevdiğim şeylerden biri olan film ve dizi izleme sırasında asla sigara aramıyorum ve gerçekten dinleniyorum. Beni şaşırtan bir başka şey ise, hiç beklemediğim şekilde, çayın çok yardımcı olması. Çayı sigarasız da sevdiğimi görmek, beni çok sevindirdi. Kendime ait küçük molalarımda, artık genellikle çay içiyorum. Kahve, biraz daha zorlayıcı ama içki de hiç sigara aratmıyor, zaten ben pek içki içen biri de değilim.
Sonuç olarak, bugün sağlıklı nefes aldığım 786. gün. Artık bu, bana çok normal geliyor ve molasızlık hissi de bitmiş durumda. Neyse ki, ofiste çalışma hayatımı çok önce sonlandırdım ve hayatım büyük bir mola gibi =). Karakter boşluklarına gelince, kafelerde, evde fln, arada bir boş boş manzara ve bitki izlediğim oluyor ama olsun artık o kadar. Champix de, bence depresyon yapmıyor, sigara gibi sizle iç içe geçmiş bir şeyi terk etmek, insanın psikolojisini biraz sarsıyor, ilaç deneylerindeki insanların neredeyse tümü de sigarayı bırakmaya çalışan insanlar olduğundan, sonuç pek şaşırtıcı değil bana göre. Yalan söylemiycem, canım isterse 2-3 haftada sevdiğim bir arkadaşımdan otlanıp bir adet sigara içiyorum, bunu tabulaştırmaktan daha iyi geliyor bana, ama gerçekten o sigaradan keyif almıyorum, sadece bir sigara süresince kendimle olmaktan keyif alıyorum.
Devamını da burada paylaşacağım, umarım işin iç yüzü çok kötü gelmemiştir, çünkü ben büyük bir çoğunluğunu gülerek atlattım.
Sevgiler.
Sonuç olarak, bugün sağlıklı nefes aldığım 786. gün. Artık bu, bana çok normal geliyor ve molasızlık hissi de bitmiş durumda. Neyse ki, ofiste çalışma hayatımı çok önce sonlandırdım ve hayatım büyük bir mola gibi =). Karakter boşluklarına gelince, kafelerde, evde fln, arada bir boş boş manzara ve bitki izlediğim oluyor ama olsun artık o kadar. Champix de, bence depresyon yapmıyor, sigara gibi sizle iç içe geçmiş bir şeyi terk etmek, insanın psikolojisini biraz sarsıyor, ilaç deneylerindeki insanların neredeyse tümü de sigarayı bırakmaya çalışan insanlar olduğundan, sonuç pek şaşırtıcı değil bana göre. Yalan söylemiycem, canım isterse 2-3 haftada sevdiğim bir arkadaşımdan otlanıp bir adet sigara içiyorum, bunu tabulaştırmaktan daha iyi geliyor bana, ama gerçekten o sigaradan keyif almıyorum, sadece bir sigara süresince kendimle olmaktan keyif alıyorum.
Devamını da burada paylaşacağım, umarım işin iç yüzü çok kötü gelmemiştir, çünkü ben büyük bir çoğunluğunu gülerek atlattım.
Sevgiler.
RSS Feed
